خوشه ویستیک که ناویرم ناوت بینم
له به ر تیر و تانه ی ئه غیار
تو که هاتی و به هاتنت
ژینت پر کردم له مانا
بو رویشتی
خو ده ت زانی
تازه دلی ساویلکه ی من
له لای که س ئوقره ناگری
خو ده ت زانی
ژینم بی تو مانا نادا
چاره چیه دوای رویشتنت
غه یری ئه وه ی
به ئاگری مجمه ری دل
که بابی که م جه رگی پر خوین
که چه ن ساله
له خوی واوی فرمیسکم دا
خوشی ئه که م
خداوندا تو تنهای بی نیازی و هرکه داند تو را دارد ، او را به کسی نیازی نیست . اما ای یگانه بی همتا و ای بی نیاز مطلق ، بندگان گنه کار ، اما مشتاقت نیازمند کسانی هستند که درد اشتیاق تو را با ایشان باز گویند به مصداق این شعر زیبا که می فرماید : بیا سوته دلان گرد هم آئیم . پروردگارا وجودم را از عشق عاشقانت سرشار کن و زبانم را به تسبیحت گویا . در این تنهایی غفلت و معصیت گرفتارم و امیدی جز لطفت ندارم . مهربانا به ارحم الراحمینیت قسم که برای این گمشدگان معصیت بارت هم نور هدایتی فرست و از این ظلمات گمراهی رهائیمان بخش که تو نوری و نور را با ظلمت همنشینی نیست . خداوندا بی قرارم ، پس بر بی قراریم بیفزا تا مرا جز تو قراری نباشد . پروردگارا بی چاره ام ، بی چاره ترم فرما تا کسی جز خودت چاره ام نباشد . نازنینا به نازت قسم که من نیازمند نازت هستم و نازت جز جلوه ی لطفت به بندگانت نیست .
به بیری ئاواتیکی دل
سه ر خوش ئه بم
چونکه مه ودای حه وت سالانه
له ناو کووپه ی توز لی نیشتووی دلی ساده م
ناومه ته وه
***
بی بش کراین
من و رووبار
من به تاوانی که مایه سی
سه ری بلیندی ئاواتمیان
خسته بر پیی نا هومیدی
تا بزانم سوچم چی بوو
به لام روبار
تو به چ تاوانیک
بی بش کرای له هه لگه ران
پیش که ش به برای خوشه ویستم شورش